Dwunastego listopada 1996 roku w Kassel firma ADtranz zaprezentowała zaprojektowaną i zbudowaną we współpracy z GE Transportation lokomotywę spalinową oznaczoną typem DE-AC33C, znaną powszechnie jako „Blue Tiger” („Błekitny Tygrys”). Była to sześcioosiowa maszyna o przekładni elektrycznej AC/AC (zarówno prądnica główna jak i silniki trakcyjne prądu przemiennego). Jej moc wynosiła 2460kW (3300KM), a maksymalna siła pociągowa 517kN. Napędzana była dwunastocylindrowym silnikiem spalinowym produkcji GE typu 7DL12. Na każdy silnik trakcyjny przypadał jeden falownik IGBT, co pozwalało precyzyjnie sterować mocą przekazywaną na poszczególne zestawy kołowe. Nadwozie zaprojektowano w formie dwóch osobnych kabin na końcach ostoi i nieco węższego przedziału maszynowego. Lokomotywa miała prawie 24 metry długości i ważyła w stanie służbowym (z paliwem, piaskiem i innymi materiałami eksploatacyjnymi) 126 ton. Jej prędkość maksymalną ustalono na 120km/h. Egzemplarz demonstracyjny miał na szarych ścianach zewnętrznych przedziału maszynowego namalowane niebieskie sylwetki tygrysa. Również kabiny maszynisty były z zewnątrz niebieskie. Zdjęcie prototypu z zasobów wikimedia commons możecie zobaczyć poniżej:

Pierwsze zamówienia na „Niebieskie Tygrysy” złożyły koleje pakistańskie (30 sztuk na tor szeroki – 1676mm) oraz koleje malezyjskie (20 sztuk na tor wąski – 1000mm). Pojazdy eksportowe wyposażono w szesnastocylindrowy silnik spalinowy 7DL16 o wyższej mocy – lokomotywa mogła osiągnąć nawet 4000KM. Pojazdy dla Malezji początkowo budowano w Kassel (10 sztuk) a następnie w Pakistanie (20 sztuk). W latach 2001 – 2004 na tor normalny zbudowano 10 egzemplarzy z myślą o klientach niemieckich. Różniły się one od prototypu – wyposażono je między innymi w barierki umożliwiające bezpieczne przechodzenie po pomoście wzdłuż przedziału maszynowego, wzmocniono konstrukcję kabin maszynisty, przekonstruowano układ chłodzenia oraz zmieniono rozmieszczenie urządzeń w przedziale maszynowym.

Na rynek niemiecki oprócz prototypu zbudowano 10 egzemplarzy oznaczonych jako seria 250 i numerami od 002 do 011. Prototyp o numerze 001 w 2004 roku przy okazji naprawy okresowej wyposażono w barierki na bokach oraz charakterystyczne orurowanie na czole. miało to związek z kończącym się okresem próbnej eksploatacji i koniecznością dostosowania go do aktualnych wymogów bezpieczeństwa. W 2005 sprzedano go przewoźnikowi OHE (Osthannoversche Eisenbahnen AG). Oznaczono go tam numerem 330094. W schemacie malowania tego przewoźnika widzimy go właśnie na głównym zdjęciu, które udało mi się zrobić w 2009 roku. Jak widać zachowano na nim logo tygrysa z demonstracyjnego malowania – zmieniono tylko barwy na ciemnowiśniowe – zgodnie z barwami OHE.

OHE sprzedało wszystkie swoje Blue Tigery (330090-330093) przewoźnikowi HVLE (Havelländische Eisenbahn Aktiengesellschaft – szerzej piszę o nich tutaj) w 2012 roku. Ten oznaczył je jako V300.X, gdzie x był numerem kolejnym pojazdu. W 2016 sprzedano również egzemplarz prototypowy, który posłużył w HVLE za magazyn części dla jeżdżących maszyn. Ostatecznie zezłomowano go w lutym 2022 roku.

Prototyp „Niebieskiego Tygrysa” był jak na swoje czasy dość ciekawą konstrukcją. ADtranz opracował koncepcję całej serii pojazdów opartej na platformie „Blue Tiger”. W 2001 roku nastąpiło przejęcie firmy przez Bombardier Transportation i w związku z tym w 2005 roku ostatecznie zarzucono kontynuację prac nad tym projektem – flagową platformą pojazdów całego koncernu został „Traxx”.