Zbliżając się pociągiem do Szamotuł od strony Pęckowa po lewej stronie mijamy duży, opuszczony budynek przemysłowy. Słyszałem wiele różnych opowiadań wyjaśniających domniemaną historię tego miejsca. Głównie, że to niedokończona ciepłownia mająca dostarczać ogrzewanie znacznej części miasta. Okazuje się, że znajdowała się tam faktycznie kotłownia węglowa, która ogrzewała tylko pobliskie osiedle mieszkaniowe, jednak w związku z jego rozbudową okazała się niewydolna. Na początku lat dziewięćdziesiątych nowe bloki zaczęto wyposażać więc w indywidualne kotłownie gazowe, a z widocznego budynku zdemontowano i sprzedano co tylko się dało. Reszty dokonali złomiarze i wandale. Dziś sprawia on wrażenie nieukończonego.

EU07-241 powstała w 1972 w „Pa-Fa-Wag” we Wrocławiu jako pojazd typu 4Ea, oznaczony na PKP serią EP08. Była to konstrukcja oparta na lokomotywach typu 4E (seria EU07), jednak ze zmienionym przełożeniem przekładni głównej (czyli innym stosunkiem liczby zębów na zębatce silnika trakcyjnego do liczby zębów na zębatce na osi zestawu kołowego. Podobnie jak w rowerze z przerzutkami – inny stosunek zębów daje inną prędkość wypadkową ale i inne przełożenie siły). Chciano w ten sposób podnieść prędkość maksymalną lokomotywy do 160km/h. Jak się wkrótce okazało sama zmiana przełożenia to za mało – ułożyskowanie wału drążonego za pomocą łożysk ślizgowych nie sprawdzało się przy ciągłej jeździe z wyższą prędkością. Nawet przy prędkości 140km/h dochodziło do nadmiernego grzania łożysk i problemów ze smarowaniem. Czterem wyprodukowanym pojazdom (o numerach 002,003,004 i 005) zmieniono przekładnie główną na standardową (79:18) i włączono je do serii EU07. Lokomotywy otrzymały numery od 241 do 244 (odpowiednio 242, 244, 243 i 241) i są to cztery najwyższe numery pojazdów typu 4E. Kolejne EU07 produkowano już w HCP w Poznaniu – był to typ 303E, oznaczono go numerami inwentarzowymi począwszy od 301.